شاید آرزوی خیلی از خانواده ها این باشد که فرزندانشان در رشته ی پزشکی پذیرش شوند و به تبع آن آینده ی درخشانی را رقم بزنند، اما برای کمتر کسی مشکلات پیش روی این قشر ملموس است،  به عنوان یک آرزوی برآورده شده برایتان میگویم قبولی در رشته ی پزشکی فقط شروع ماجرایی است که در خوش بودن آخرش هم قطعیتی وجود ندارد.
پس از هفت سال تحصیل دشوار همراه با امتحانات طاقت فرسا و کشیک های پیاپی، بدون داشتن تعطیلات تابستان، عید و حتی آخر هفته نوبت به گذراندن طرح دوساله ی پزشکی در یکی از مناطق محروم می‌رسد. خان بعدی شرکت در آزمونی دشوار با رقابت تنگاتنگ برای قبولی در تخصص است، که خوشحالی پذیرش در آن، در شیفت های شبانه روزی و شب بیداری و دوری های مقطعی از خانواده محو می‌شود.

چهار سال به همان منوال امتحان و کشیک و تعطیلی تفریحات طی می‌شود تا برسید به مرحله طرح تخصص! در این مرحله ما پزشکان متخصص، دیگر جوانان ۱۸ ساله ی ابتدای راه پزشکی یا جوان ۲۵ ساله طرح عمومی نیستیم، اکنون ما مادرانی سی و چند ساله و خسته هستیم که نتیجه دل به دریا زدنمان برای تجربه ی حس مادری کودک شیرخواری است که شبهای زیادی را بدون مادر گذرانده است.

و به عنوان آخرین تلخ کامی وزارت بهداشت پس از اتمام تحصیل تخصص، بدون در نظر گرفتن شرایط افراد، نیروهای کار مسلم اش را شروع می‌کند به تقسیم کردن و قرعه هر نامی را برای شهری می‌زند...  و اکنون سهم ما مادران متخصص از خدمت می‌شود فدا کردن حس مادری و ترک شیرخوارمان برای مدت ۲۳ روز در هر ماه به مدت دو سال! و رفتن به شهری کیلومترها دور از محل زندگی و یا همراه بردن یک شیرخوار بی پناه، دور کردنش از پدر و خانواده اش و سپردنش به دست پرستاری ناآشنا در شهری غریب بدون حضور خودش در کنار فرزندش! چرا که باید در بیمارستان حضور یابد و شیفت‌های شبانه‌روزی‌اش ۱۵ روز در ماه ادامه دارد!

سؤال این است چگونه می‌توانیم به عنوان یک مادر امنیت روانی و جسمی کودکان‌مان را فدا کنیم و در راه سلامت جسم و روان مردم سرزمین مان ثابت قدم و استوار گام برداریم؟!

کور سوی امید ما اکنون قانون جدیدی است که  مجلس و ریاست جمهور محترم به عنوان ماده ۲۷ قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت تصویب کرده است که ما مادران متخصص بتوانیم در شهر محل سکونت‌مان طرح مان را بگذرانیم اما وزارت بهداشت اجرایی‌اش نمی‌کند. تلاش امروز ما برای اجرایی شدن این قانون هم خدمت‌رسانی ما را بهبود خواهد بخشید و هم آینده آرزوهای برآورده شده فردای شما را تضمین خواهد کرد. جایگاه امروز ما شاید جایگاه فردای فرزندان شما باشد.